Ο έναστρος ουρανός

Που πηγαίνατε;

Βόνιτσα για το τετραήμερο.

Τι έβλεπες μπροστά σου.

Ποτέ δε βλέπω μπροστά, χάζευα τη θάλασσα και τον ουρανό.

Θυμάσαι το αυτοκίνητο;

Οχι, μόνο τελευταία στιγμή είδα τα φώτα και απόρησα "Μα τι θέλει αυτός μπροστά μας. Ωχ θα χτυπήσουμε!"

Και μετά;

Μετά ο θόρυβος και μετά τίποτα, το σωτήριο μπλοκάρισμα της μνήμης.

Και μετά, και μετά;

Άνοιξα τα μάτια ξαπλωμένη, ο Κ ούρλιαζε το όνομά μου. Εγώ δεν έχω δύναμη να φωνάξω, δεν μπορώ να κουνηθώ, είμαι μουδιασμένη. Ανοίγω τα μάτια και το πρώτο που βλέπω μπροστά μου είναι ο ουρανός. Το αυγουστιάτικο φεγγάρι σε όλο του το μεγαλείο να φέγγει και να ασημίζει τη θάλασσα. Εντάξει όλα θα πάνε καλά.

Το μόνο που θυμάμαι είναι αυτός ο καταπληκτικός έναστρος ουρανός και νιώθω πραγματικά τυχερή γι'αυτό.

Ενα μουσείο διαφορετικό

Μουσείο BMW στο Μόναχο

Isetta αγάπη μου. Το πιο γλυκό ζουζουνέ έκθεμα του μουσείου!!!

Όμορφες μηχανές

Εκπληκτικά αμάξια!!!

Εντυπωσιακά background για τα εκθέματα.

Φουτουριστικά σχέδια που δεν βγήκαν ποτέ στην παραγωγή.

Και μηχανές κομψοτεχνήματα.

Το ταξείδι περιλάμβανε και την επίσκεψη στο μουσείο της BMW στο Μόναχο. Στην αρχή δεν ήμουν και πολύ ενθουσιασμένη. Δηλαδή τι θα μπορούσαμε να δούμε σε ένα μουσείο μιας, τεράστιας ομολογουμένως, αυτοκινητοβιομηχανίας; Αυτοκίνητα και μηχανές. Τι πρωτότυπο!

Όμως η πραγματικότητα ξεπέρασε κάθε φαντασία. Μπήκα σε ένα φουτουριστικό κόσμο που είχε εκθέματα άλλης εποχής. Δεν υπολειπόταν σε τίποτα από ένα μουσείο σύγχρονης τέχνης. Όλη η σύγχρονη τεχνολογία εφαρμοσμένη και δοσμένη σε ένα χώρο απόλυτης ηρεμίας και προσύλωσης όχι απλά στο αντικείμενο μηχανή και αυτοκίνητο αλλά στην ανθρώπινη αντίληψη και όραμα πάνω στις μηχανές. Ο τρόπος που είναι στημένη η έκθεση δηλώνει με τρόπο αδιαμφησβήτο πως τα εκθέματα είναι έργα τέχνης.

Το ταξείδι

Λίμνη στην περιοχή των κάστρων στο Fussen (Γερμανία - Αυστρία)

Ένα από τα κάστρα που έχτισε ο Ludwig και από το οποιό εμπνέυστηκε ο Disney για να φτάξει το κάστρο της Χιονάτης

Ένα άλλο κάστρο της περιοχής.

Κωνστάντζα

Ζυρίχη. Η απόλυτα χαλαρή ροή της καθημερινότητας είναι μαγευτική.

Άποψη από της λίμνης του Λουγκάνο από το mont Bre.





Duomo - Μιλάνο.

Πήγα αδημονώντας για κάτι συναρπαστικό και το ταξείδι με αποζημίωσε με το παραπάνω. Έλλειψα μόνο για 12 ημέρες και νιώθω σα να έφυγα για μήνες. Εικόνες, άνθρωποι και εμπειρίες συμπηκνωμένα σε 12 ημέρες παραμονής και δρόμου. Αχ ο δρόμος είναι μεγάλο πράγμα. Αν για κάτι ευγνωμονώ το μπαρμπουνάκι μου είναι για την ευκαιρία που μου έδωσε να γευτώ τα ταξείδια με τη μηχανή. Να χαζεύω το τοπίο (όποιο και αν είναι αυτό), να με χτυπάει ο αέρας στο πρόσωπο, να τρέμω και να βγάζω μικρές στριγγλίτσες την ώρα που γκαζώνει (τώρα με την ενδοσυνεννόηση το έχω κόψει γιατί του κόβω τα ήπατα) και να τον αγκαλιάζω σφιχτά.

Γέμισα μπαταρίες μέχρι το επόμενο ταξείδι μας.

Η εικόνα

Μου είπε ο Κάφκα

Μου είπε ο Κάφκα:

- Ήρθα στον κόσμο με μιαν υπέροχη πληγή

Τούτο ήταν όλες μου οι αποσκευές

Και πονάμε

Και πονάμε

Στριφογυρνάμε ξανά και ξανά στη δύστυχή μας κλίνη

Και κάτω απ' αυτή την κλίνη

Είναι ο ουρανός και δεν το ξέρουμε

Ξέρεις εσύ...

Ξέρεις εσύ πως η λέξη δεν μιλάει

Και πως δεν ανεβαίνει ούτε κατεβαίνει

Και πως δεν είναι στόμα

Η λέξη δεν έχει όνομα

Κανείς δεν λέγεται η φλόγα

Η λέξη δεν γνωρίζει μέρα

Η λέξη δεν γνωρίζει νύχτα

Ούτε κοιμάται ούτε είναι ξύπνια

Κοίτα την χωρίς να την αγγίζεις

Είναι ποτήρι

Κοίτα την στη σιωπή

Είναι κεφάλι

Όσο την αγγίζεις τόσο δεν τη βλέπεις

Γιατί η λέξη είναι σιωπή

Είναι οστέινη σιωπή

Είναι εκείνο που στη σιωπή

Βάζει ένα μαύρο αυγό

Στη φωλιά του ανείπωτου

Carlos Edmundo de Ory

Σαράντα Ποιήματα, εκδόσεις: Ηριδανός

Μετ: Κώστας Βραχνός

Χαζεύοντας σε ένα βιβλιοπωλείο το μάτι μου έπεσε στο εξώφυλλο της παραπάνω συλλογής. Είχε φωτογραφία του Carlos E. de Ory. Γέρος, καθισμένος, σε στάση προσευχής, φορώντας ένα ημίψηλο καπέλο και μια φανέλα που πολύ μου θυμίζει τις ολόσωμες σκελέες των παππούδων μας. Στο βάθος κρεμασμένο στέκεται και ένα βιολί. Η εικόνα με παραπέμπει στους τρελούς και απομονωμένους της κοινωνίας.

Στο εσώφυλλο της συλλογής έχει φωτογραφία του ίδιου σε νεαρή ηλικία να βγάζει επιδεικτικά και χαμογελαστά τη γλώσσα.

Περιπαίζει, κοροιδεύει, σατυρίζει. Αλλά ποιον; Εμένα; Τον εαυτό του; Το θεό; Έχει απομακρυνθεί εύγλωττα από κάθε σοβαροφάνεια. Μοιάζει να είναι έτοιμος να υποδηθεί ρόλο του Αριστοφάνη. Ναι αυτό είναι! Σα να ετοιμάζεται να πάει σε μια διονυσιακή γιορτή όπου θα μεθύσει, θα τραγουδήσει, θα σατυρίσει τα κοινά, θα προκαλέσει τους θεούς, θα κάνει έρωτα.

Μετά διαβάζω την ποίηση του και αναρωτιέμαι πως η εικόνα του βάκχου μπορεί να γεννήσει λόγια πόνου, λόγια αισθαντικά.

Κι'όμως μπορεί γιατί ο άνθρωπος μπορεί, η εικόνα όμως όχι.

Νανούρισμα

Ύπνε μου, πάρε το παιδί

Να μου το σεργιανίσεις

Στα ρόδα των περιβολιών

Στα κρύα νερά της βρύσης

Πάρ'το και δείξε του να βρει

Των παλατιών τη στράτα

Που 'ναι του Ρήγα οι θησαυροί

Με τα κωσταντινάτα

Και χάρισέ του τα κλειδιά

Να ανοίξει και να πάρει

Μαργαριτάρι ατρύπητο

Σπυρί μαργαριτάρι


(Οι φωτογραφίες είναι του βραζιλιάνου φωτογράφου Sebastiao Salgado)

Για όλα τα παιδιά που ποτέ δεν άκουσαν ποτέ ένα νανούρισμα.

Αρχή

Το κορμί μυρίζει βρεγμένο ψωμί ψημένο στον ήλιο και στην αλμύρα της θάλασσας.
Γελώ με το μικρό σου καλοσχηματισμένο στόμα,
Τις ουλές που είναι σκορπισμένες στο πρόσωπό σου ακανόνιστα, σημάδια παιδικής μανίας,
Τα μάτια με τον ελαφρύ στραβισμό
Ο δείκτης με το σπασμένο νύχι όλο κάπου δείχνει μα δεν μπορώ να βρώ το που
Τα χέρια δυνατά να μαρσάρουν την μηχανή
Τον εγωισμό να μην αφήνει το συναίσθημα να αφεθεί.

Τις πληγές που δημιουργούν το φράγμα και που κάνουν πιο γοητευτική την ψυχή.