Ο έναστρος ουρανός

Που πηγαίνατε;

Βόνιτσα για το τετραήμερο.

Τι έβλεπες μπροστά σου.

Ποτέ δε βλέπω μπροστά, χάζευα τη θάλασσα και τον ουρανό.

Θυμάσαι το αυτοκίνητο;

Οχι, μόνο τελευταία στιγμή είδα τα φώτα και απόρησα "Μα τι θέλει αυτός μπροστά μας. Ωχ θα χτυπήσουμε!"

Και μετά;

Μετά ο θόρυβος και μετά τίποτα, το σωτήριο μπλοκάρισμα της μνήμης.

Και μετά, και μετά;

Άνοιξα τα μάτια ξαπλωμένη, ο Κ ούρλιαζε το όνομά μου. Εγώ δεν έχω δύναμη να φωνάξω, δεν μπορώ να κουνηθώ, είμαι μουδιασμένη. Ανοίγω τα μάτια και το πρώτο που βλέπω μπροστά μου είναι ο ουρανός. Το αυγουστιάτικο φεγγάρι σε όλο του το μεγαλείο να φέγγει και να ασημίζει τη θάλασσα. Εντάξει όλα θα πάνε καλά.

Το μόνο που θυμάμαι είναι αυτός ο καταπληκτικός έναστρος ουρανός και νιώθω πραγματικά τυχερή γι'αυτό.