Η εικόνα

Μου είπε ο Κάφκα

Μου είπε ο Κάφκα:

- Ήρθα στον κόσμο με μιαν υπέροχη πληγή

Τούτο ήταν όλες μου οι αποσκευές

Και πονάμε

Και πονάμε

Στριφογυρνάμε ξανά και ξανά στη δύστυχή μας κλίνη

Και κάτω απ' αυτή την κλίνη

Είναι ο ουρανός και δεν το ξέρουμε

Ξέρεις εσύ...

Ξέρεις εσύ πως η λέξη δεν μιλάει

Και πως δεν ανεβαίνει ούτε κατεβαίνει

Και πως δεν είναι στόμα

Η λέξη δεν έχει όνομα

Κανείς δεν λέγεται η φλόγα

Η λέξη δεν γνωρίζει μέρα

Η λέξη δεν γνωρίζει νύχτα

Ούτε κοιμάται ούτε είναι ξύπνια

Κοίτα την χωρίς να την αγγίζεις

Είναι ποτήρι

Κοίτα την στη σιωπή

Είναι κεφάλι

Όσο την αγγίζεις τόσο δεν τη βλέπεις

Γιατί η λέξη είναι σιωπή

Είναι οστέινη σιωπή

Είναι εκείνο που στη σιωπή

Βάζει ένα μαύρο αυγό

Στη φωλιά του ανείπωτου

Carlos Edmundo de Ory

Σαράντα Ποιήματα, εκδόσεις: Ηριδανός

Μετ: Κώστας Βραχνός

Χαζεύοντας σε ένα βιβλιοπωλείο το μάτι μου έπεσε στο εξώφυλλο της παραπάνω συλλογής. Είχε φωτογραφία του Carlos E. de Ory. Γέρος, καθισμένος, σε στάση προσευχής, φορώντας ένα ημίψηλο καπέλο και μια φανέλα που πολύ μου θυμίζει τις ολόσωμες σκελέες των παππούδων μας. Στο βάθος κρεμασμένο στέκεται και ένα βιολί. Η εικόνα με παραπέμπει στους τρελούς και απομονωμένους της κοινωνίας.

Στο εσώφυλλο της συλλογής έχει φωτογραφία του ίδιου σε νεαρή ηλικία να βγάζει επιδεικτικά και χαμογελαστά τη γλώσσα.

Περιπαίζει, κοροιδεύει, σατυρίζει. Αλλά ποιον; Εμένα; Τον εαυτό του; Το θεό; Έχει απομακρυνθεί εύγλωττα από κάθε σοβαροφάνεια. Μοιάζει να είναι έτοιμος να υποδηθεί ρόλο του Αριστοφάνη. Ναι αυτό είναι! Σα να ετοιμάζεται να πάει σε μια διονυσιακή γιορτή όπου θα μεθύσει, θα τραγουδήσει, θα σατυρίσει τα κοινά, θα προκαλέσει τους θεούς, θα κάνει έρωτα.

Μετά διαβάζω την ποίηση του και αναρωτιέμαι πως η εικόνα του βάκχου μπορεί να γεννήσει λόγια πόνου, λόγια αισθαντικά.

Κι'όμως μπορεί γιατί ο άνθρωπος μπορεί, η εικόνα όμως όχι.